Որպես Կենսաբազմազանության միջազգային օր հռչակվել 1995 թվականին՝ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի հատուկ բանաձևով՝ հիմք ընդունելով կենսաբանական բազմազանության մասին կոնվենցիայի կողմերի խորհրդաժողովի հանձնարարականը, որը տեղի է ունեցել 1992 թվականին։

Բանաձևով օրը նշանակվել է 2000 թվակականի դեկտեմբերի 29-ին, երբ ուժի մեջ է մտել հռչակագիրը, բայց, հետագայում ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան կենսաբազմազանության միջազգային օրը տեղափոխեց մայիսի 22-ին՝ կոնվենցիայի ստորագրման օրը։

Կենսաբազմազանության պահպանումը համամոլորակային հիմնախնդիրներից է:Կենսաբազմազանության կորուստը ոչ միայն բնապահպանական խնդիր է, այլ զարգացման, տնտեսական, համաշխարհային անվտանգության։

Կենսաբազմազանության կորստի հիմնական պատճառներն են․

1․ անտառահատումները,

2․ գյուղատնտեսությունը,

3․ կենսառեսուրսների գերօգտագործումը,

4․ քաղաքաշինությունը,

5․ հանքարդյունաբերությունը,

6․  միջավայրի աղտոտումը:

Կենսաբազմազանությունը չափազանց կարևոր դեր ունի սննդի, ջրի, էներգիայի, դեղամիջոցների և այլ նյութերի տրամադրման գործում։

Մարդկությունը պարտավոր է հետամուտ լինել կենսաբազմազանության պահպանությանը և չեզոքացնել դրան սպառնացող վտանգները։

Չնայած տարածքի փոքրությանը Հայաստանն ունի մեծ կենսաբազմազանություն, որը պայմանավորված է բնակլիմայական գոտիների բազմազանությամբ։

Հայաստանում կան չոր-մերձարևադարձային գոտիներից մինչև հավերժական սառույցով ծածկված բարձրադիր լեռնային շրջաններ։

Հայաստանն ունի մի քանի պահպանվող տարածքներ, որոնց կառավարման համար պատասխանատու են հետևյալ ՊՈԱԿ-ները․

Նախ՝

Մեր երկիրն ունի 3 պետական արգելոց՝ «Խոսրովի անտառ», «Շիկահող» և «Էրեբունի», որոնք զբաղեցնում են 35 439.6 հա տարածք կամ ՀՀ ընդհանուր տարածքի 1.19 տոկոսը։

4 ազգային պարկ՝ «Սևան», «Դիլիջան», «Արփի լիճ» և «Արևիք», որոնք զբաղեցնում են 236802.1 հա տարածք կամ ՀՀ ընդհանուր տարածքի 7.96 տոկոսը։

Հայաստանի Կարմիր գրքերում այս պահին ընդգրկված են՝ 308 տեսակի կենդանիներ, որոնցից 155-ը անողնաշարավորներ են, 29-ը՝ կաթնասուններ (նրանց թվում՝ անդրկովկասյան գորշ արջ, կովկասյան ջրասամույր, հովազ, հայկական մուֆլոն և այլն), 96 տեսակի թռչուն, 19 տեսակի սողուն, 2 երկկենցաղ և ձկների 2 տեսակ։

Այս բոլոր կենդանատեսակների պահպանության համար օրենսդրությամբ նախատեսված են համալիր միջոցառումներ, իսկ որսագողության համար քրեական օրենսգրքով նախատեսված են պատիժներ։